Είναι δύσκολο να συναντάς τα συναισθήματά σου. Οδυνηρό, πληγώνει, όταν κυρίως έχει να κάνει με ανθρώπινη απώλεια.

Όταν είσαι σε μικρή ηλικία, δεν πιστεύεις πως την αίσθηση του κενού, στο χρόνο και το χώρο σου, μπορεί να τη βιώσεις εσύ. Φαντάζει σαν  κάτι ξένο..Μεγαλώνοντας, εξοικειώνεσαι στη σκέψη. Αποδέχεσαι την πραγματικότητα και προσπαθείς να διαχειριστείς την κατάσταση, που τυχόν προκύπτει ανελέητα στη ζωή σου. Άλλοτε το καταφέρνεις κι άλλοτε όχι.Μαθαίνεις να μετράς τις πληγές σου. Και προχωράς.

Απόψε φαίνεται πως μπορώ ν αγγίξω τις δικές μου. Ποτέ δεν άντεχα  τους επικήδειους λόγους. Πιστεύω πως όσο ο άνθρωπος είναι εν ζωή, να έχουμε το μεγαλείο ψυχής, σε μια προσπάθεια μερικές φορές να υπερβούμε το μικρό εαυτό μας,να προβάλλουμε τα δυνατά σημεία των χαρακτήρων, που ορίζουν το πολύτιμο δώρο της θείας φύσης μας. Είτε στο χώρο της οικογένειας,είτε στον κοινωνικό και πολιτικό περίγυρο. Σεβασμός σε χαμηλούς τόνους.

Γι αυτό κι όταν έφυγε ο Μιχάλης μας, στα 50 του, δεν είπα λέξη. Ο πόνος της απώλειας δε μετριέται με λόγια. Είκοσι χρόνια πριν, αυτές τις μέρες βρισκόταν στο μέσο σχεδόν της τελικής διαδρομής ..μιας διαδρομής «μοναχικής», όπως συμβαίνει ή και θα συμβεί σε όλους μας… Κι ήταν ο Μιχάλης, σύντροφος και συνοδοιπόρος στις ιδέες της ισότητας των ανθρώπων και της δικαιοσύνης..παντού. Δέος και βαθύς πόνος η πρόωρη απώλειά του.

Χθες «έφυγε» ο Νεκτάριος. Μια παρουσία Δωδεκανήσιου  πολιτικού με όραμα, αρχές και  αξίες, αξιοπρέπεια και σεβασμό στους ανθρώπους του τόπου μας, στους ανθρώπους του πολιτικού κόσμου, στους συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Ένας νέος και έντιμος άνθρωπος και πολιτικός με αριστερή ιδεολογία, που τίμησε τη Δωδεκάνησο και τη νησιωτική Ελλάδα , από τη θέση του Αναπληρωτή Υπουργού Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, με την εφαρμογή του μεταφορικού ισοδύναμου και την Κάλυμνο με τις άοκνες προσπάθειές του για την ίδρυση της Α.Ε.Ν. Δέος και θλίψη η πρόωρη απώλειά του στα 50.

     Στον αντίποδα της ζωής η απουσία και η σιωπή, που όμως το ήθος και η δικαιοσύνη όταν χαρακτηρίζουν το «εδώ»των ανθρώπων,δικαιώνουν το επέκεινά τους, οπότε και σαν άξιοι φιλοξενούνται στα Ηλύσια Πεδία.

     Χθές,η φίλη μου Κατερίνα, με αφορμή την απώλεια του Νεκτάριου Σαντορινιού μου είπε πως «…ο Πλάτων θα έλεγε ότι αυτά είναι τα «συμβόλαια»που κάνουμε με τη Λάχεσι, πριν πιούμε το νερό της λήθης και ενσαρκωθούμε σε αυτό το μεγάλο «πάρτυ» που λέγεται ζωή…ας είναι χαρούμενες οι ψυχές όσων «φεύγουν» σε όποια διάσταση κι αν «αλητεύουν»…δε μου αρέσει η Έννοια του Ύπνου…οι ψυχές είναι ζώσες». Κι εγώ θα συμφωνήσω μαζί της.

        Νικητάδαινα (Νίκη) Ρεϊση

Μέλος της Ο.Μ ΣΥΡΙΖΑ Καλύμνου