Την περιπέτεια με την υγεία του που έζησε ένας συμπολίτης μας, που ανέδειξε τις ελλείψεις και αδυναμίες του δημόσιου συστήματος υγείας στην Κάλυμνο, περιγραφει με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο, ο γιος του, και, καταλήγει με μια ευχή, που εμπεριέχει που αναδεικνύει τα αισθήματα των νησιωτών και κυρίως την ανασφάλεια που αισθάνονται σε σχέση με την υγεία τους: “Ελπίζω την επόμενη φορά που κάποιος άλλος θα χρειαστεί βοήθεια, να μη χρειαστεί να ψάχνει…αεροπλάνο για να βρει καρδιολόγο”.
Ακολουθεί η ανοικτή επιστολή:
«Πριν από δύο εβδομάδες ακριβώς, ο πατέρας μου Θέμελης, που σήμερα έχει και τη γιορτή του – υπέστη έμφραγμα. Όταν έφτασε στο νοσοκομείο της Καλύμνου, δεν υπήρχε κανένας καρδιολόγος.
Όχι γιατί δεν τον χρειάζεται το νησί μας – ένα νησί 18.000 κατοίκων – αλλά γιατί το νοσοκομείο δεν διαθέτει καρδιολόγο.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι τρεις ιδιώτες καρδιολόγοι της Καλύμνου έλειπαν όλοι από το νησί.
Δύο απ’ αυτούς εξυπηρετούν το νοσοκομείο κάνοντας εφημερίες – χωρίς να έχουν σύμβαση. Ενώ όμως είχαν υποβάλει δυο φορές αίτηση για διορισμό, όπως έχω πληροφορηθεί, δεν αποδέχτηκαν το διορισμό τους για λόγο που δεν γνωρίζω.
Έτσι, το νησί μας παραμένει χωρίς σταθερό καρδιολόγο, χωρίς σωστό προγραμματισμό εφημεριών και χωρίς καμία διασφάλιση για το τι θα γίνει την επόμενη φορά που κάποιος συνάνθρωπός μας θα χρειαστεί άμεση φροντίδα.
Την ημέρα εκείνη, ο πατέρας μου σώθηκε χάρη στην ιδιωτική αεροδιακομιδή και στη μεσολάβηση του φίλου μας καρδιολόγου Μιχάλη Κουτούζη στην Αθήνα.
Ο παθολόγος του νοσοκομείου έφτασε στις 11, ενώ ο ιδιώτης παθολόγος που εφημερεύει στο νοσοκομείο βιαζόταν να ανοίξει το ιδιωτικό ιατρείο του και δεν μπορούσε καν να συνοδεύσει τον πατέρα μου στο αεροδρόμιο.
Δεν μηδενίζω κανενός γιατρού το έργο – ξέρω πόσο δύσκολη είναι η δουλειά τους, αλλά κάποια πράγματα πρέπει να ειπωθούν.
Και όταν ένα ολόκληρο νησί μένει χωρίς καρδιολόγο και η κουβέντα στα social φτάνει να περιστρέφεται γύρω από το «πόσα» παίρνουν οι γιατροί στις εφημερίες , κάτι έχει χαθεί στη μετάφραση της ανθρωπιάς. Διαβάσαμε λοιπόν και το σχόλιο ότι «η εφημερία πληρώνεται όσο τρεις ώρες στα ιατρεία τους», και πως «πόσα να πάρεις από τον εμφραγματία που η γυναίκα του είναι με το νυχτικό και την παντόφλα;»! Ε ας μας συγχωρήσουν, αλλά όταν κάποιος παλεύει για τη ζωή του, δεν μετριέται η αξία του σε ραντεβού και σε τιμές επίσκεψης».
Βέβαια, το νοσοκομείο μας στέλνει γιατρούς άλλων ειδικοτήτων σε άλλα νησιά, για να καλύψουν εφημερίες. Εδώ, δεν μπορεί να φροντίσει να υπάρχει καρδιολόγος σε εφημερία κάθε μέρα;
Τελικά, δεν φταίνε οι γιατροί μόνο, αλλά και η διοίκηση, διαχρονικά, που επιτρέπει αυτό το χάος. Βέβαια η εικόνα του νοσοκομείου της Καλύμνου (σε όλους αυτούς που δεν είχαν την ατυχία τη δική μας), σύμφωνα με τις δημοσιογραφικές ενημερώσεις, τις δηλώσεις της διοίκησης του νοσοκομείου αλλά και των πολιτικών αρχόντων, τοπικών και κρατικών μετά από τις επισκέψεις τους, είναι ότι έχουμε ένα νοσηλευτικό ίδρυμα που όμοιό του δεν υπάρχει!
Δεν ζητάμε ήρωες. Ζητάμε οργάνωση, προγραμματισμό, και ένα νοσοκομείο που να μην αφήνει το νησί χωρίς καρδιολόγο ούτε για μία μέρα.
Ευτυχώς, ο πατέρας μου στάθηκε τυχερός.
Ελπίζω την επόμενη φορά που κάποιος άλλος θα χρειαστεί βοήθεια, να μη χρειαστεί να ψάχνει…αεροπλάνο για να βρει καρδιολόγο.
Χρόνια πολλά πατέρα – και μακάρι του χρόνου να τα γιορτάζεις σε ένα νησί που δεν θα κινδυνεύει να χάσει ανθρώπους, απλώς επειδή έτυχε να πάθουν έμφραγμα στην Κάλυμνο. Και αν, ω μη γένοιτο, ξαναχρειαστείς γιατρό, να μην μετράμε ποιος έχει ρεπό, ποιος ανοίγει το ιατρείο του, ή ποιος πληρώνεται «όσο τρεις ώρες». Γιατί η καρδιά δεν περιμένει.»
Γιάννης Θ. Τσαγκάρης
Μηχανολόγος Μηχανικός Ε.Μ.Π.
