Έχουν ηχήσει οι σειρήνες του πολέμου στον κόσμο, εντείνοντας τον φόβο του ανθρώπου, που βίωσε με την πανδημία, όμως η τέχνη, παρούσα σε κάθε στιγμή, έρχεται να του θυμίσει πως εκτός την τρομολαγνια των δελτίων, υπάρχει και εκείνη η πλευρά της ζωής, που αναδεικνύει μια καθημερινότητα μέσα από την καλλιτεχνική προσέγγιση.
Η Θεατρική Ομάδα Καλύμνου, με το νέο της έργο, που σήμερα θα δώσει την δεύτερη από τις τέσσερις συνολικά παραστάσεις, “Εσωτερικαί Ειδήσεις”, είναι παρούσα και οι ηθοποιοί θα προσφέρουν μιαν άλλη διάσταση της ζωής, με τον δικό τους τρόπο να διαχειριστούν “τις παθογένειες τριγύρω μας, να αποδομήσουν είδωλα, να περιπαίξουν πατριδοκάπηλους”.
Η ανακοίνωση της ΘΟΚ είναι αρκετή για να οδηγήσει όλους στο Θεατράκι του Δήμου στις 21:15 για την δεύτερη παράσταση:
“Πέρασαν τόσα χρόνια από το ’80, που γράφτηκε το ‘Εσωτερικαί Ειδήσεις’, του Μάριου Ποντίκα. Κάποιοι ήμασταν παιδιά ακόμα. Τι κι αν πιάσαμε δουλειά, κάναμε οικογένεια κι ασπρίσαμε λιγάκι. Όταν μια μέρα του 2021 μαζευτήκαμε να διαβάσουμε το παραπάνω έργο, κάτι μας φάνηκε παράξενο. Σχεδόν τίποτα δεν είχε αλλάξει στην κοινωνία μας – κοντά μισό αιώνα μετά! Σχεδόν όλα ήταν όπως παλιά! Λες και έμεινε η Ελληνική πραγματικότητα συντηρημένη σε φορμόλη επίτηδες, για να μπορεί το έργο του Ποντίκα να παίζεται εσαεί! Αμέσως αρχίσαμε να δοκιμάζουμε τους ρόλους, όπως ένα παιδί δε χορταίνει να προβάρει μπροστά στον καθρέφτη τα μεγαλίστικα ρούχα που ανακαλύπτει στη ντουλάπα των γονιών του! Και αυτό μας συνεπήρε, μας γέμισε αδρεναλίνη, μας ταξίδεψε! Κι ερχόμαστε τώρα, Χειμώνας του 2022, στο αγαπημένο μας «Θεατράκι του Δήμου» να θέλουμε να ρίξουμε μια σατιρική ματιά σε αυτά ακριβώς που δεν γράφονται στις εσωτερικές ειδήσεις των εφημερίδων διότι είτε δε θεωρούνται «πολίτικαλυ κορρέκτ» ή γιατί τα έχουμε αποδεχθεί σαν την ομαλή εξέλιξη των πραγμάτων! Καρικατούρες χαρακτήρων εναλλάσσονται μεταξύ τους με ταχύ ρυθμό και ξεγυμνώνονται με αρκετή δόση χιούμορ και σαρκασμού μπροστά στα μάτια σας. Είναι ο δικός μας τρόπος να διαχειριστούμε τις παθογένειες τριγύρω μας, να αποδομήσουμε είδωλα, να περιπαίξουμε πατριδοκάπηλους. Και αναρωτιόμαστε: όταν τα έγραφε ο Ποντίκας όλα αυτά, το είχε διανοηθεί πως η ζωή ναι μεν θα κυλούσε, αλλά στο ίδιο σημείο;”
