Μέσα σε απέραντο πόνο, οργή και αγανάκτηση, η κοινωνίας της Ρόδου αλλά και ολόκληρης της Δωδεκανήσου, αποχαιρέτησε την Ντόρα, την 32χρονη κοπέλα που πλήρωσε με τη ζωή της, την θέλησή της να ζει ελεύθερα και να είναι κυρίαρχη του εαυτού της και των αποφάσεών της.
Ακόμα είναι νωπές οι δημοσιεύσεις από την περίπτωση της Ελένης Τοπαλούδη, μιας φοιτήτριας στη Ρόδο που είχε διαπράξε το “μέγα αδίκημα” να μην δεχτεί να υποκύψει στις “ορέξεις” των βιαστών της και πλήρωσε με τη ζωή της την άρνηση “στα κυρίαρχα αρσενικα” που δεν μπορούσαν να δεχτούν πως μια γυναίκα μπορεί να κάνει εκείνη τις επιλογές της.
Και ενώ ακόμη όλοι θυμούνται με τρόμο, οργή και αποτροπιασμό την γυναικοκτονία της άτυχης Ελένης, παρακολούθησαν επί μέρες στους δέκτες το ψυχρό βλέμμα του αδίσταχτου δολοφόνου της 22χρονης Καρολάϊν, μιας ακόμη περίπτωσης γυναικοκτονίας, που την έπνιξε δίπλα στο νεογέννητο βρέφος, πάνω στο συζυγικό τους κρεβάτι, ήρθε να συγκλονίσει η εν ψυχρώ δολοφονία της Ντόρας, μέρα μεσημέρι στο γεμάτο κόσμο Ροδίνι, από τον γυναικοκτόνο πρώην σύντροφό της, που εκ προμελέτης και έχοντας στήσει κανονικά ενέδρα, αφαίρεσε με δύο σφαίρες το δικαίωμα στην 32χρονη κοπέλα να ζήσει. Η αιτία; Ο θιγμένος “ανδρισμός” του, “η απόρριψη” και οι φυτρωμένες στα έγκατα της διαταραγμένης του ψυχής νοοτροπίες, πως είναι “το κυρίαρχο αρσενικό” και μια γυναίκα δεν μπορεί και δεν πρέπει να του αντισταθεί.
Αυτές τις νοοτροπίες, τις νοσηρές αντιλήψεις, που όπλισαν το χέρι του δολοφόνου και μετέπειτα αυτόχειρα, δεν κρατήθηκαν και τις διατυμπάνιζαν διάφοροι στα ΜΜΕ, ακόμα και τη στιγμή που το λευκό φέρετρο της Ντόρας δεν είχε ακόμα ταφεί, μαζί με το άψυχο σώμα της και τις προσδοκίες και τα όνειρά της για τη ζωή, που ήταν μπροστά της και της ανήκε.
Άραγε τους δικαιώνει ο πόνος από τον θάνατο του, μετέπειτα αυτόχειρα, δολοφόνου της νεαρής εκπαιδευτικού, του ανθρώπου που με ανακούφιση δέχτηκαν την είδηση του θανάτου του οι προηγούμενες γυναίκες, που είχαν την ατυχία να έχουν κάποια σχέση μαζί του; Κανένας πόνος, δεν δικαιώνει κανέναν, μόνο η σιωπή, ως ύστατη ένδειξη σεβασμού απέναντι στην αδικοχαμένη κοπέλα, είναι η οφειλόμενη στάση σε τέτοιες στιγμές, όμως φαίνεται πως αυτό δεν είναι κατανοητό …
Βέβαια η σιωπή αρμόζει για τα παραπάνω, όχι όμως για την κοινωνία, για τον καθένα ξεχωριστά, αφού σε πολλές παρόμοιες περιπτώσεις, όλα ήταν γνωστά και αποτελούσαν το περιβόητο “κοινό μυστικό” που στη συνέχεια παύει να είναι μυστικό, όταν όμως είναι πολύ αργά. Φυσικά η σιωπή δεν αφορά τα θύματα παρόμοιων καταστάσεων, που θα πρέπει να ξεπερνούν τους φόβους κυρίως από την κοινωνική κατακραυγή, να λύσουν τη σιωπή και να μιλήσουν. Η σιωπή και η απουσία δομών και σχετικής νομοθεσίας, δεν μας εξασφαλίζει ότι η Ντόρα της Ρόδου θα ναι το τελευταίο θύμα.
